Książki

Jacek Hołub – „Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera.”

„Dzieci i młodzież z widoczną niepełnosprawnością wywołują w nas empatię. Sprawne i zdrowe, ale zachowujące się nietypowo – agresywne, nadpobudliwe lub nieprzestrzegające norm społecznych – wzbudzają gniew i oburzenie. Postrzegamy je jako niewychowane i niekulturalne, a ich rodzice w naszych oczach są złymi matkami i ojcami.”


Coraz częściej słyszymy o kolejnych diagnozach – autyzm, ADHD, zespół Aspergera.


W centrach handlowych wprowadzana jest „cicha godzina”, 2 kwietnia (Światowy Dzień Świadomości Autyzmu) media społecznościowe zalewają niebieskie zdjęcia, w Internecie toczy się zaciekła dyskusja o szczepienia, które rzekomo te zaburzenia wywołują, szkoły specjalne, nauczyciele wspomagający, reportaże w telewizji.
Cały czas o tym słyszymy – ale ile tak naprawdę wiemy? I ile możemy się dowiedzieć z definicji, krótkiego materiału w telewizji śniadaniowej, czy od znajomego, który ma znajomego, którego dziecko chodzi do szkoły z Jasiem, który ma autyzm?


Jacek Hołub dociera do rodzin w których ten problem jest codziennością – rozmowy ukazują jak po diagnozie zmienia się życie całej rodziny – nawet tej dalekiej, jak wygląda sytuacja dzieci w szkole, wśród rówieśników i w lokalnej społeczności.
Reportaże ukazują także stan polskiej psychiatrii, szkolnictwa ze specjalnymi wymogami i świadomości o tych zaburzeniach – Ada z małą Martą błądziły od lekarza do lekarza, do domu Piotrka regularnie przyjeżdża MOPS i jest wzywana policja, ludzie nie wierzą w ADHD Tamary, bo nie stereotypowych objawów, Kacper jest prześladowany w szkole, a nauczyciele umywają ręce. Każda z tych rodzin na wizytę u psychiatry na NFZ musi czekać nawet kilka miesięcy. A diagnoza to dopiero początek – przed taką rodziną lata ćwiczeń, godziny terapii, szukanie dalszej pomocy, decyzje o wyborze szkoły czy włączeniu farmakoterapii.


Na szczęście, są też ludzie, którzy chcą i wiedzą jak pomóc – z nimi również zostały przeprowadzone wywiady. Dzięki nim, osobom dotkniętym zaburzeniami rozwoju żyje się lepiej, świat nie jest już taki straszny, a rzeczywistość jest bardziej zrozumiała.

Tę książkę naprawdę warto przeczytać. Żeby chociaż troszeczkę lepiej zrozumieć tych, którzy na świat patrzą inaczej niż my. I żeby w pierwszym odruchu nie mówić „niegrzeczne”.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *